Vrijdagochtend 6 juli, 10:00 in de ochtend. Zoals elk jaar lopen we als pakezels het festivalterrein op. Deze keer lopen we alleen niet het Eerselse strand op maar de Boxtelse bossen in. Een nieuw terrein om te verkennen, altijd leuk! Op weg naar camping zuid (dichtbij de festivalingang, dat is het doel) sneuvelt onze mooie bolderkar waardoor we allemaal even extra flink aan moeten poten, maar eenmaal aangekomen op onze plek klappen we zowel de campingstoeltjes als de blikken Amigo open. Het is ten slotte 27 graden dus wat verkoeling kan geen kwaad.

Andy C zet de toon van het weekend

In de middag bewegen we ons richting het festivalterrein. Direct bij de ingang staat de grootste tent, de Crash. Daar worden alle live acts van dit weekend gespeeld maar daar is het nog niet te zoeken, want mijn persoonlijke timetable draait vandaag helemaal om de Snare. De Snare stage wordt elke dag gehost door een ander drum & bass label en Rampage trapt de eerste dag af.

Deze stage is dan ook volledig in Rampage stijl aangekleed; daar hebben ze even 400 m² aan ledschermen opgehangen voor de visuals. Om 17:00u draait legende Andy C al en daarmee is wat mij betreft de toon gezet voor het hele weekend. Met zijn timecode vinyl decks mixt hij als een beest constant 3 platen door elkaar wat zorgt voor een super volle unieke sound in zijn set.

Come on Belgium, come on Belgium!

Na anderhalf uur los te zijn gegaan in een lekker hete tent is het tijd om even af te koelen. We volgen een stoet Belgen naar het volgende veld waar we tegen een groot scherm in een zee van rode shirts aanlopen. Daar wordt speciaal voor onze zuiderburen de WK kwartfinale België-Brazilië vertoond. De twee Belgische goals zorgen in ieder geval voor een paar verfrissende bierdouches.

Tijdens de rust is het voor ons tijd om door te lopen, want Colin Benders gaat bijna van start in de Kick. En wat een genot is het om Colin Benders aan het werk te zien op zijn analoge modulaire synthesizer. Met zijn rug naar het publiek staat hij met volle focus live zijn muziek te produceren. Je merkt dat hij dit instrument kent als geen ander, want hij krijgt het binnen no-time voor elkaar een heerlijk zware electro-achtige set neer te zetten.

Gelukkig staat de Kick slechts 1 minuut lopen van de Snare af, want daar is het de rest van de avond te doen: we pakken het einde van Black Sun Empire b2b State of Mind mee en staan klaar voor een set vol dubstep, drum & bass en drumstep van het Franse duo Dirtyphonics. Vlak voor de eerste drop klinkt er ‘try not to headbang’ uit de speakers, maar die boodschap ging overduidelijk verloren. Als kers op de taart breekt het Groningse Noisia de tent af.

Bouncen met Crane

De volgende dag draait vooral om de live optredens in de Crash. Kraantje Pappie trapt daar om 15:00u de dag af; al zijn hits komen voorbij, de feesttent stroomt langzaam vol en hij weet er een verrassend tof optreden van te maken. Vitalic staat even later op dezelfde stage en krijgt iedereen aan het dansen met zijn bijzondere mix aan electro, techno, disco en house. De Crash tent barst echter pas echt uit zijn voegen wanneer techno-baas Paul Kalkbrenner plaatsneemt achter de knoppen. Met zijn gigantische studio mengtafel mixt hij de losse elementen van zijn nummers tot een groot geheel met als toppunt natuurlijk zijn welbekende Sky and Sand.

Tussen de live optredens in de Crash door zit elke keer een uurtje pauze zodat ze tijd hebben om de boel af te breken en opnieuw op te zetten voor de volgende artiest. Dat geeft ons even de tijd om op adem te komen en een durumpje van Kees Kebab naar binnen te werken; en dat is allebei hard nodig want we staan op het punt om naar The Prodigy te gaan. Eenmaal teruggekomen in de tent is het meteen raak; al hun loeiharde tracks komen voorbij en doordat ze live spelen voelt het alsof er nog veel meer kracht achter zit dan wanneer je de studio versies hoort.

De bangers van de Banganagangbangers

Na The Prodigy wringen we even onze shirts uit en bewegen we ons richting de Ride; een wat kleinere stage die wel heel erg tof is aangekleed, met schermen aan het lage plafond van voor tot achteren. Het podium zelf is ook vrij laag waardoor je het idee dat je in een klein zaaltje staat, wat veel doet voor de sfeer. Daar pakken we het laatste deel van San Holo zijn set mee (draaide erg chill!), waarna de BANGANAGANGBANGERS de stage overnemen. De show van deze vier gasten uit Tilburg is precies wat ik nodig heb; zo aan het eind van een lange festivaldag zit ik er wel redelijk doorheen maar door de energie die ze neerzetten met hun combinatie aan trap en drum & bass ging het weer helemaal goed.

Een dag vol verrassingen

De zondagmiddag trappen we weer af in de Crash, want daar was Gramatik te vinden. Eerlijk gezegd kende ik Gramatik nog niet maar ik ben blij dat ik deze tip kreeg want het was een perfect optreden bij dit zonnige weer. Hij draait een lekkere combinatie van hip-hop, trap en electro en heeft zelfs een gitarist bij zich wat een aangename aanvulling was op zijn tracks. Helemaal tevreden lopen we na afloop weg uit de tent maar dan horen we opeens slecht nieuws: Eric Prydz komt niet meer.

Zijn tourbus heeft panne waardoor hij vast zit in Milaan. Dat is wel flinke domper want ik keek er erg naar uit om hem eindelijk een keer in actie te zien. Zijn vervanger is de Vlaamse Lost Frequencies, maar daar zijn we niet geweest. In plaats daarvan bewegen we ons opnieuw richting de Snare want die stage wordt vandaag gehost door Netsky and Friends. De eerste act die we daar zien is dubstep kanon Flux Pavillion. Zijn set begint lekker, maar helaas valt het geluid tot drie keer toe uit. De eerste keer duurt ongeveer 10 minuten, maar het publiek blijft enthousiast en juicht hem toe. Flux zelf blijft rustig en zodra alles het weer doet knalt hij zijn hit I Can’t Stop er in en is alles weer goed.

Drie dagen We Are Electric zitten erop

Daarna is het de beurt aan de host van de stage zelf: Netsky. Met een toegankelijke mix aan electrohouse, trap en liquid drum & bass weet hij de hele Snare goed mee te krijgen. Zelf vond ik dat hij redelijk hak op de tak oversprong van het ene naar het andere nummer met net iets teveel backspins, maar dat mocht de pret niet drukken. De afsluiters van de Snare zijn Dimension en Camo & Krooked, die ieder een super goede stevige set neerzetten.

En dan is het toch echt klaar; drie dagen We Are Electric zitten er op. Al met al was het een heerlijk zonnig weekend gevuld met super gevarieerde optredens en met zeven stages is er voor ieder wat wils. Soms moet je lastige keuzes maken (zo heb ik Justice, Oliver Heldens, Dave Clarke en Martin Garrix gemist) maar te veel topartiesten is alleen maar een goed teken. We pakken ons tentje weer in en kijken alweer uit naar volgend jaar.

Verslag door: Tim Wijne
Foto door: We Are Electric