Je hebt van die dorpen die formeel gezien helemaal geen dorp zijn, maar het wel als zodanig uitstralen. Zo stonden we zaterdag ineens voor de poorten van een bijzondere entourage waar we ons de hele middag en avond prima zouden gaan vermaken. Nou ja ‘ineens’.. Het was natuurlijk ook weer niet zo dat we er bij toeval waren terechtgekomen.

Al maanden geleden wisten we dat 9 april zou staan voor een heerlijke dag van muziek, leuke mensen en alles wat er om een gezellig feestje komt kijken. Het was niet volledig zonnig, maar lekker genoeg om je zowel binnen als buiten te gaan vermaken. Voor mij was Dockyard van oorsprong een feestje, bekend door de ADE versie in het najaar. Deze voorjaars Warehouse stap is een nieuwkomer. Het Hembrugterrein tussen Zaanstad en Amsterdam was feitelijk ook een nieuwkomer, in de topografische kennis van deze schrijver. Tja, wat moet een mens er ook wanneer er geen feestje te vieren valt. Het is een monumentaal industrieterrein dat in een heel ver verleden ook wel eens gebruikt is voor militaire doeleinden. Wanneer je het alleen leest zou je denken dat een feestje er niet heel gezellig zou kunnen zijn, maar niets is minder waar.

Hoe we het voor elkaar hadden gekregen was voor het feestduo eigenlijk een raadsel, maar de auto stond letterlijk voor de ingang geparkeerd. Je wil natuurlijk ook niet te ver lopen naar het eerste dansje. Na een aantal bekende plichtplegingen van kaart en jascontroles, liepen we op weg naar de eerste belangrijke stap voor een goed feestje. De muntjes! Tja, een mens kan natuurlijk niet zonder wanneer je je een dag wil vermaken.

Overigens heb ik het hier over de ‘dag’ maar voor de bezoekers waren er verschillende varianten mogelijk. Een dagticket (van 11.00 tot 23.00 uur), een nachtticket (van 23.00 tot 05.00 uur) of voor de echte bikkels en volledig ticket (van 11.00 tot 05.00 uur). Als echte festivalbikkels kozen we voor.. de dagtickets. Begrijp me goed, ik ben gek op feestjes maar met meerdere verplichtingen in een weekend vergt dat voor een almost veertiger toch iets van het uithoudingsvermogen. Wat direct al bij de ingang op viel was de gemoedelijke sfeer in de omgeving. Het leek echt een soort dorp om te ontdekken. Zoals een echt dorp ook een centrum heeft was dat in Dockyard village ook het geval met diverse zitgelegenheden en standjes waar je voldoende eten en drinken kon halen om een tijd lekker in de zon door te brengen.

Rondom het ‘centrum’ waren de locaties ingedeeld waar het muziekgebeuren van de dag (en nacht) plaatsvond. Terminal One met bijvoorbeeld Secret Cinema en Sam Paganini. Direct daarnaast Warehouse met onder andere Jeroen Search en Johannes Heil. Direct tegenover het ‘centrum’ lag de locatie Unpaved met optredens van Rhadoo en Sonja Moonear en tenslotte heeft ieder dorp natuurlijk ook nog een fabriek, dus was er de locatie Factory met onder andere Apollonia en Benny Rodrigues. En dit is nog maar een fractie van de vele dj’s die Dockyard village vandaag in de betere sferen zouden brengen.

We gingen op onderzoek uit en doken eerst Terminal One in. Dat was bijna letterlijk duiken overigens want het was binnen zo aardedonker dat je geen hand voor ogen zag. Tipje voor de organisatie. Sfeer maken binnen is top, maar een ietsie pietsie meer verlichting erbij wil ook handig zijn zodat bezoekers ook drempels kunnen zien en je niet met je uitgedroogde tong eerst de vloer ligt te likken in plaats van mee te gaan op de beat hihi. Maar goed, het was maar een klein detail want de stemming zat er ’s middags gelijk al goed in op deze locatie.

Dat was voor dat moment iets minder bij de buren van Warehouse. Deze locatie kon je mooi direct vanuit de Terminal One bereiken en dat het wat rustiger was bij de buren bleek niet helemaal raar. Het had niet direct iets met de dj te maken maar meer met “DJ zon” die buiten door de wolken was gekomen, en dan wil een feestvierend mens daar graag iets van proeven. Dus na wat drankjes en kleine dansjes (ja we beginnen netjes he mensen) vonden wij het ook een goed moment om het ‘centrum’ van Dockyard village te gaan verkennen. Hapje hier, hapje daar terwijl de ogen zich intussen nieuwsgierig afvroegen waar die containers toch voor waren.
De organisatie had het leuke plan bedacht om een aantal bouwcontainers te plaatsen die volledig waren ingericht met hangzakken, stoelen en zelfs…vloerkleed smile-emoticon Wat is een huiskamer zonder kleed, oog voor detail! En daar zaten we out of the blue op een aantal felgekleurde zakken te ontspannen. Dat de wereld dan soms net een groot dorp is blijkt vervolgens wel wanneer je als ras Elstenaar in no time ineens met verschillende plaatsgenoten zit. Ik zat nauwelijks op zo’n zak of de eerste druppelden binnen in dezelfde kleine container. Wij Elstenaren hebben smaak voor goede feestjes zullen we maar zeggen.

Het gevaar van zo’n heerlijke ontspannen plek is dan wel weer dat je eigenlijk bijna de rest van de dag wil blijven relaxen, dus kozen we na enige tijd er toch maar voor om onze ontdekkingstocht te vervolgen. Waar wel bij gezegd moet worden, dat we de containers gedurende de dag feitelijk wel een ontspannen rol zouden blijven spelen.
Maar tijd om te gaan werken, dus hop naar de fabriek. Geen idee welke dj daar op het moment van binnenkomst stond te draaien maar het klonk in ieder geval goed en danswaardig. In tegenstelling tot Terminal One was de wereld hier juist volledig verlicht. Hmm misschien zag we nu juist weer iets te veel in plaats van weinig. Wat kan een mens zich toch vermaken met het kijken naar anderen.

Bijna te veel om op te noemen, maar een aantal feestvierders kregen toch wel bijzondere aandacht. Zo had de oma van Madonna besloten het ‘dorp’ ook met een bezoekje te vereren in de kleren die haar kleindochter aan had bij de clip Like a virgin. Blijkbaar had niemand in haar directe omgeving de durf gehad om even de tip te geven dat niet alles staat wanneer je eind vijftig bent . We scharen het maar onder het kopje entertainment. Intussen had ook Mari van der Ven besloten volledig undercover de fabriek te bezoeken. Hij was zo undercover dat het gelijk iedereen opviel dat hij undercover was. Waar Mari voor de vaderlandse showbizz garant wil staan voor stijl en meer van dat soort prietpraat, had hij vandaag gekozen voor de “ik heb geen cent te makken, maar door mijn zonnebril zal niemand mij herkennen look”. Een nadere toelichting zal vast niet nodig zijn.
Na enig drankje en dansje besloten we de werkplaats te verruilen voor de locatie Unpaved. Ik weet niet wat de organisatie met licht heeft, maar grappig genoeg viel het licht hier precies tussen de locaties Terminal One en Factory in. Niet te donker, ook weer niet te licht dus net genoeg om niet alle menselijke details te zien. Omdat een mens na de nodige dansjes en drankjes ook honger krijgt besloten we echter om de buitenwereld weer op te zoeken.

Genietend van een voorzichtig zonnetje ging er wel een culinair hoogstandje in. Ofwel, heerlijk simpel aan de frites. En vergeet ook niet dat het natuurlijk de hoogste tijd was om je te verblijden met een container. Toch wel een goude greep van de organisatie. Het is altijd lastig om via een blog concreet een sfeer te beschrijven, maar het was één en al gezelligheid en zorgzaamheid. En vooral dat laatste viel op. Mijn danspartner verslikte zich bijna in een lokaal hapje met een hoestbui en kreeg bij wijze van spreken de reanimatie al toegepast van een bezorgde tafelgenote. Omdat de avond langzaam begon te vallen, en ‘DJ zon’ een eigen programma had gingen we weer op voor een nieuwe ronde door Dockyard village. Het was best nog even lastig kiezen tussen de dj’s die op dat moment stonden te draaien in Terminal One en Warehouse. Zo rustig als de laatste locatie ’s middags nog was, des te drukker werd in de avond. We besloten maar te rouleren van locatie. Een tijdje hier, een tijdje daar, een drankje hier, een drankje daar.. Zo komt een genietend mens de tijd prima door.

Tussendoor liepen we even naar buiten om toch nog wat daglicht te ervaren. Waarbij je dan gelijk in aanraking komt met artiesten die zich artiesten noemen en het dan in de praktijk helemaal niet zijn. Ik weet niet wat het moest voorstellen, maar laten we voor het gemak maar zeggen dat ze best nog een ster had kunnen zijn in Noord-Korea. Misschien kon ze daarbij Mari gelijk effe meenemen. Hoewel ik natuurlijk wel moet aannemen dat die mensen daar ook enige vorm van smaak hebben….toch?
Sommige mensen doen echter werkelijk alles om maar backstage te raken en gokken er dan ook op dat een willekeurige omstander gebrekkig Engels niet meer kan waarnemen na enige uren wink-emoticon De ‘artiesten’ in kwestie hadden er waarschijnlijk ook niet op gerekend dat de beveiliging van Dockyard vrij goed in elkaar zat en de weg terug moeilijk zou worden. Net als menig aspirine boy die zijn drogistenlading kon inleveren en het dorp direct verlaten. Een mens maakt wat mee op een dag.

Eigenlijk stonden we al bijna op het punt om weer het centrum van Dockyard village in te trekken toen ineens achter ons een beat zo aanlokkelijk was, dat de voeten er echt niet stil van bleven staan. Dus hop naar binnen om maar weer eens een dansje te wagen. Het is soms voor een mens moeilijk kiezen of je nou gaat voor een dansje of dat de container met ingebouwde huiskamer op dat moment te aantrekkelijk is. De avond was gevallen en de organisatie had schijnbaar ergens geregeld dat ook in de lucht het licht op een gegeven moment uit ging. De sfeer in Dockyard village was optimaal met vrolijke en uitbundige mensen. Na een laatste dansje besloten we nog even het ‘centrum’ van dit geheimzinnige verborgen dorpje te bezoeken. Met zoveel lichtjes zou een mens bijna in het voorjaar al in de kerststemming raken.

Na zeker een werkdag in uren ons te hebben vermaakt met lekkere muziek, leuke locaties, gezellige containers, heerlijke drankjes en wat er allemaal bij een feestje hoort werd het tijd om terug te gaan naar de normale saaie wereld. Tja, de muntjes waren op en de voeten hadden zin in ontspanning. Wat is het toch heerlijk als lui mens zijnde om dan niet 10 minuten te hoeven lopen, naar je vierwielige voertuig met stuur. We hadden ons vandaag meer dan prima vermaakt in een wereld waarin je als mens niet dagelijks bent. Maar goed ook, want dan blijft het bijzonder. Maar het was duidelijk dat de organisatie van Dockyard in hoofdlijnen alles prima had geregeld. Lekker muziek, goede entourage en sfeer en ontspanningsplekken zijn hoofdingrediënten om het een bezoeker naar de zin te maken. En dan te bedenken dat na ons vertrek de volledige groep van (uitsluitend) nachtbezoekers nog moest komen! Het was een dag om prominent te stoppen in het “oh dat vinden we leuk” vakje van de bovenkamer.
Goed werk Dockyard! We komen zeker terug voor een volgend bezoek aan Dockyard village.

Verslag door: Eugene van Essen
Foto: Dockyard festival